Zaman hızla akıp giderken, 15 Temmuz kalkışmasının toplum psikolojisinde meydana getirdiği şok ve travma, artık yerini OHAL KHK’ları ile yapılan ve kıyım boyutuna ulaşan tasfiyelere yönelik tepkiye terk etmeye başlıyor.
Darbe gecesi ve izleyen günlerde toplum darbecilere karşı tam bir infial halindeydi. Bilmeden bu tertibe alet olan askerlerin maruz kaldığı tepkinin yer yer “linç” raddesine varması bunun sonucuydu.
Darbe girişimindeki tuhaflık ve çelişkilerin sorgulanmasını dahi darbecilik olarak niteleyip topa tutan trol kampanyaları da.
Yine o günlerde gündeme getirilen “İdam cezası geri gelmeli” söylemleri ve Erdoğan’ın “Meclisten geçerse onaylarım” mesajları bunun bir diğer örneğiydi.
Bu psikolojiyle sokak ve meydanlarda geceler boyu tutulan demokrasi nöbetleri, Yenikapı mitingi sonrası, Erdoğan’ın cumhurbaşkanı seçilmesinin yıldönümü olan 10 Ağustos günü nihayete erdirildi.
Derken, ilk günlerde ateşli nutuklarla alevlendirilen idam meselesi, “İdam edilirlerse bir sefer ölürler, ama biz onlara öyle bir ceza vereceğiz ki, ölüm acısını her gün çekecekler” mesajlarıyla soğutulup sessizce gündemden düşürüldü.
Bu arada, daha ilk andan itibaren darbe girişiminin sorumlusu olarak gösterilen Gülen’e ve kendisini ona izafe eden cemaatin mensuplarına karşı başlatılan tasfiye operasyonu hızla şiddetlendirildi.
Her kurum ve kesime yönelik baskın, gözaltı ve tutuklamalar sürerken, OHAL ilanından sonra çıkarılan KHK’larla on binlerce insan sorgusuz sualsiz, neyle suçlandıklarını dahi bilmeden ve savunmaları da alınmadan memuriyetten atıldı.
Bu ihraçlarla birlikte gündeme gelen mağduriyet tartışması ve özellikle tasfiyelerin iktidar cenahına da uzanması operasyonlara bir ölçüde fren yaptırır gibi olduysa da bu durum çok devam etmedi. Mağduriyetlerin abartıldığı ve “mağdur edebiyatı”yla “FETÖ”nün ekmeğine yağ sürüldüğü iddiasıyla tasfiyelere yine hız verildi.