Demokrasinin “sana göre”si, “bana göre”si olmaz. Üniversal kuralları, kavramları ve kurumları var.
Türkiye’nin bugünkü rejimine “demokrasi” demek mümkün değildir. Bu, “1983 rejimi”dir ve “güdümlü”dür. Gerçek demokrasi hür ortamda hür seçim, hür parlamento kürsüsü, hür muhalefet, hür basın, hür yargı, hür üniversite, hür sendika, hür dernek, kullanılabilen gösteri ve yürüyüş hakkı ile mümkündür.
Ayrıca bir anayasa devleti olması lâzım gelen Türkiye’de meclis ve hükümet devre dışıdır. Anayasaya göre, Cumhurbaşkanının neyi yapıp neyi yapamayacağı sayılmış olmasına rağmen hükümet görevini fiilen Çankaya yürütmektedir. Bu, anayasa ve hukuk dışı bir durumdur.
Ülkenin aradığı, hem siyasî, hem de ekonomik istikrardır. Bugün bunun her ikisinin de varlığından bahsedilemez. Ülkede suskunluk vardır. Bu, istikrar değildir. Devletin nüfuzu ve imkânları, depolitizasyon, meydana getirilen korku ortamı, suskunluğu sağlamıştır. Halbuki ülkeye lâzım olan, demokratik istikrardır.
Rejim, her haliyle çarpıktır. Ülke bunun sıkıntılarını derinden hissetmektedir.