Kalkışma sonrasında devletin bütün kurumlarına ve özel kesime
yönelik olarak on binlerce kişilik listelerle başlatılan
tasfiyeler, görevden almalar, gözaltı ve tutuklamalar bütün hızıyla
devam ediyor.
Bu durumun olağanüstülüğü içeride “Darbeyi püskürttük, demokrasi
nöbetini sürdürüyoruz, hain darbecilerden hesap sorulacak” gibi
söylemlerde ifadesini bulan psikolojiyle kitlelerce pek fark
edilmese de, gözaltı dalgaları genişledikçe “Ne oluyoruz?” diye
sorulmaya başlanıyor.
Dışarıda ise, özellikle Türkiye’yi yakın takip altında tutmaya devam eden AB mahfilleri, kaygılarını her geçen gün daha yüksek sesle ifade etmeye başlıyorlar. İktidarın buna “Darbeden mi, demokrasiden mi yanasınız?” sualiyle verdiği karşılık, OHAL uygulamalarıyla hak ve özgürlük ihlâlleri arttıkça zemin kaybedip zayıflıyor.
Bu suale “Darbe girişimine tepkimizi ilk andan itibaren en sert şekilde verdik” diye mukabele eden Brüksel, “Ama sonrasındaki tasfiyelerin rövanş ve cadı avına dönüşmesinden endişe ediyoruz” diyor.
Tasfiye operasyonlarına muhatap olan on binlerce kişinin içinde yüksek yargı üyelerinden hakim ve savcılara, akademisyenlerden öğretmenlere, farklı kurumlarda görev yapan bürokratlardan gazetecilere kadar her kesimden insanların bulunması, iddia edildiği gibi “darbeci bir örgütün kanser gibi her yere sirayet etmesi”nin mi bir sonucu, yoksa bütün muhalifleri tasfiye stratejisinin mi?
Tasfiyelerin bu kadar geniş tutulması ister istemez ikinci şıkkı ağır bastırıyor.
Bu hengâmede, özellikle soruşturmaları yürüten hakim ve savcıların hiç hatırdan çıkarmamaları gereken bazı temel prensipleri vurgulamakta fayda görüyoruz.
Anayasanın ilgili maddelerinden: