AB’nin Türkiye’deki endişe verici gidişata ilişkin son derece
önemli tesbitler ihtiva eden bu yılki ilerleme raporu, Trump
şokunun gölgesinde kaldı.
Ancak bilhassa Cumhuriyet ve HDP operasyonlarının tetiklediği yoğun
tepkilerin Merkel’e bile “Türkiye alarm sinyalleri veriyor”
dedirttiği bir aşamada açıklanan rapora Ankara’nın öfkesi, son
dönemde iyice belirgin hale gelen “ipleri koparma” niyetini daha da
açığa çıkardı.
Diplomasi dilinin de tamamen terk edildiği bir üslûp ve ağızla ortaya konulan bu öfke, yakın dönem tarihimizi yaşayanlarca çok iyi biliniyor ve hatırlanıyor olması gereken gerçeklerin dahi ters yüz edildiği söylemleri doğuruyor.
Cumhurbaşkanının Avrupa’yı hedef alan “Benim lideri olduğum ve Mecliste 350 sandalyeye sahip partim kapatıldığı zaman neredeydiniz?” şeklindeki çıkışı bunun en son ve tipik örneklerinden biri.
Bu cümlede iki yanlış birden var.
Birincisi, 2008’de AKP’nin kapatılması için dava açıldı, ama parti kapatılmadı.
İkincisi bu kapatma davasına dış dünyada en kuvvetli tepki ve itiraz AB’den geldi. AB yetkilileri dava açılmasına ve iddianamesinin AYM tarafından kabulüne çok açık ve sert eleştiriler yönelttiler.
Dönemin AB Komisyonu Başkanı Barroso, sırf bu tepkisini yerinde iletmek için Türkiye’ye özel ziyarette bulundu. Laikliğin din gibi algılanıp o şekilde dayatılamayacağını, AYM’den çıkacak kararın hukukun üstünlüğü prensibiyle uyumlu olmasını beklediklerini söyledi.