Yeni Asya’nın kurucu kadroları içinde yer aldığı ve uzun yıllar şahs-ı manevî ile birlikte hareket ettiği halde sonradan yolunu ayıran bir zatın, ayrılık öncesi bir beyanında “Gazete olmazsa hizmetlerimiz yüzde 5’e iner” gibi bir söz sarf ettiğini hatırlıyoruz.
Sonraki süreçte, bu ifadesiyle dile getirdiği hali bizzat yaşadığını da biliyoruz.
Yıllar sonra geldiği nokta ise, Risale-i Nur’un meslek ve meşrebiyle, ölçü ve prensipleriyle uzaktan yakından hiçbir alâkası olmayan, aksine bunlara tamamen ters bir anlayış ve çizgiye sahip, dengesiz, üslûpsuz, insafsız birtakım mevkute ve ekranlarda boy göstermek ve Yeni Asya’yı güya “aşağılamak” oldu.
Onun adına vâesefâ...
Keza 12 Eylül’e kadar önde gelen yazarları arasında yer aldıkları Yeni Asya ile irtibatlarını darbe sonrası koparıp, ilgi ve teveccühlerini Risale-i Nur meslek ve meşrebiyle hiç alâkası olmayan başka gazetelere yöneltenlerin serencamını da hüzün ve ibretle takip ve temaşa ettik.
Aynı şekilde, Yeni Asya’da yetişen ve yıllarca Yeni Asya çatısı altında hizmet veren birtakım insanların, şu veya bu sebeple yollarını ayırdıktan sonra, amansız ve insafsız Yeni Asya muhaliflerine dönüşmelerinin makul izahı var mı?
Hele bunların içinde bazılarının, en azılı düşmanları dahi sollayan bir saldırganlıkla, inanılmaz derecede düzeysiz ve pespaye üslûplarla Yeni Asya’ya hücum etmeleri hiçbir ölçüye sığdırılamaz. Bunca senenin hukukunu dahi tanımayıp hiçe sayan ve çiğneyen bir hoyratlık! Hizmet meydanına çıktığı 21 Şubat 1971’den beri “Risale-i Nur’un medyadaki dili” olarak her türlü iç-dış engel, hücum, baskı, tazyik ve fitneye rağmen çizgisini hiç bozmadan bu misyonla yoluna devam eden Yeni Asya’yı bırakmak, dahası türlü gıybet, itham, iftira ve tahkirlerle hedefe koymak ve gazete ihtiyacını farklı, hattâ aykırı yayınlarla karşılamaya çalışmak nasıl bir savrulmadır!