Büyük şampiyonlarımızın yaşamına ne edebiyatımız ne sinemamız ilgi gösterdi. Onların öykülerini araştırmaya başladığımda; “Kimse güreş seyretmiyor, romanını kim okur?” diyenler oldu. Kimse boks seyretmiyor ama Muhammet Ali’nin filmleri, kitapları hepimizin ilgisini çekiyor, dedim. On yılı bulan araştırmalarımın sonunda olimpiyat şampiyonlarımızı yazdım, olimpiyat ateşinin ışığını edebiyatımıza tutmaya çalıştım.
Yazdıklarınızın yazınsal değeri varsa kimi yazarsanız yazın okunur. Bir sitenin yaptığı ankete göre, Sessiz Şampiyon’u hayatında hiç güreş seyretmemiş kadınlar daha çok okumuşlar. Mutluluk duydum bundan. Yaşamı Almanya’da trajik biten Ahmet Bilek’in hayatı bir güreş romanı olmaktan öte, psikolojik bir romanın kapılarını açtı bana. Bu romandan sonra çıkan Cumhuriyet Sporunun Zafer Abideleri’nde de en geniş bölümü ona ayırdım, Sessiz Şampiyon’da yazamadıklarımı da yazdım.
Ülkemizi, insanımızı, tarihimizi, geleneğimizi, göreneğimizi bir de spor salonlarından, ter kokan minderlerden, “dualı çayır” da dedikleri er meydanlarından gösteremez miydim? Kafamda bu sorularla başladım işe.
Yaptığım araştırmalar sırasında ilginç olaylar, öyküler çıktı karşıma, örneğin Mehmet Okur’un dedesi Süleyman Baştimur’u daha uzun yazabilseydim keşke. Siyasetçilerin bitirdiği bir şampiyondur S.Baştimur, basketbolcu Mehmet Okur’un anne tarafından dedesidir. Kafkas kökenli bu güreşçinin ilginç bir yaşamı var. Sovyet ordusunda savaşırken Almanlara esir düşmüş, gençliği esir kamplarında geçmiş. İtalya’da esir kampında tanıdığı eşi, Fatma adını alarak sonradan Müslüman olmuş. Baştimur’un bazı filmlerde küçük rolleri oldu, Kulüp 12’de fedailik de yaptı. Üç kitabımda büyük şampiyonlar arasında onun öyküsüne daha az yer verebildim. 1955 yılında grekoromende Akdeniz Oyunları şampiyonu olmuştu, daha büyük başarılara gidecekken, beynini yıkayıp onu basit bir militana dönüştürerek eli sopalı serseriler arasına katan particiler yüzünden spor yaşamı Yassıada mahkemelerinde bitti.