Uzun yıllardan bu yana bizim futbolun en büyük derbisine bu kadar futbolsuzluk umuduyla hazırlanmamıştım. Tarihte kendi izlediğim kadar, ya da bana anlatılanlar ölçü alındığında mutlaka taraftarlardan biri çok iyi, ya da ikisi birden çok iyiydi. Ama dün akşamki gibi iki tane sıfırı hiç hatırlamıyorum.
G.Saray 40 binin üzerinde seyirciyle ev sahibiydi ama oynadığı futbol -ya da oynamaya çalıştığı- antrenman göstergesinin ötesinde olamıyordu. Fatih gibi bir hocanın takımı ancak duran toplar beklentisi içinden çıkamıyordu.
Karşı taraf F.Bahçe’ye gelince koca bir sezonun yarısına geldiğimizde hâlâ bir ideal tertip ya da planlanmış bir oyunun ekibi oluşturulamamıştı. Bu defa o çok eksik Hollandalının yerini başka Hollandalı yani yardımcısı almıştı. Ama 20’nci dakikaya kadar oyunda iki pas yapamayan bir başka F.Bahçe vardı. Cocu’nun altın makası Valbuena’ya top geldiğinde ancak bir büyük takım görüntülerine yarım yamalak da olsa tanık olabiliyorduk.
Hani şu orta saha dediğimiz yer var ya oyunun organize edildiği, ne orada ne burada vardı. G.Saray sözüm ona fırtına denen ama bırakın esmeyi rüzgârı bile hissedilmeyen iki açığıyla neredeyse 9 kişi oynar gibiydi. F.Bahçe’de ise muhtemel Pele olarak transfer edilen Benzia palavrasını izledik durduk. Tabii koş baba koş oyununu oynayan Frey’i ve de kendi kendine çalım atıp hiçbir şey yapmayan Ayew’i de palavracılar arasına ekleyelim.
Maç bana göre ikram gollerle tabela zenginliğine ulaştı. Ama teknik direktörler adına önemli bir durumun da altını çizeyim. Bu Cocu’nun yardımcısı Valbuena’yı oyundan alarak acaba nasıl bir futbol suçu işlediğinin farkına varmış mıdır? Frey’e bu kadar uzun süre tahammül etmesi de bir başka eksiğiydi. G.Saray’a bakalım; Fatih Hoca’nın Rodrigues ve Onyekuru’ya benim elimdeki notlara göre neredeyse bitene kadar şans tanıması da karşı tarafın teknik yanlışıydı.
MAÇIN ADAMI: Yok
...