Yaş ilerleyince insanların sürekli geçmiş yılları hatırlamasının ve konuşmasının bir sebebi vardır: Yaşı itibariyle gelecek için bir hayali yoktur artık.
Geçmiş yıllarda insanı gururlandıran, heyecanlandıran anıların anlatılması bizi mutlu eder. Oysa bu, sıkıntıları geçici olarak unutturur, avutur sadece.
İnsan hayalleriyle var olmaz sadece, onunla mutlu olur aynı zamanda. Bir hayaliniz, bir ütopyanız, gelecek kurgunuz varsa, onun varlığı sizi gerçek anlamda motive eder, huzur verir ve diri tutar.
GELECEK İÇİN HAYAL KURAMIYORUZ ARTIK
Sanırım en büyük kaybımız, bizim artık gelecek için bir hayalimizin olmamasıdır. Bu yüzden olsa gerek, çoğumuz geçmiş güzel yıllarımızı anlatıp, onun verdiği mutluluk ve huzur ile kendimizi avutuyoruz.
Genç bir siyasetçi, “2002 ruhuna” dönmekten, o ruhla çalışmaktan bahsetmişti önceki gün. Yaşı biraz daha ileri olan bir arkadaşım da “94 ruhu ile çalışmalıyız” dedi. Birçok kişiden, AK Parti’nin ilk on yılının nasıl muhteşem olduğunu dinledim son günlerde.