O günler…
Yani, ideallerimizin peşinden deli gibi koştuğumuz, karnımızın aç, üstümüzün hırpani, rutubetli öğrenci evlerinde büyük hayaller kurduğumuz o günler…
O günler…
Yani, bir davanın yanıp tutuşan gençleri, dünyayı değiştirecek, zalime pençeyi vuracak, mazlumu koruyacak aslan kesildiğimiz o günler…
O günler…
Yani, dünyaya ait her şeyi elimizin tersiyle ittiğimiz, doğruluk ve dürüstlüğün baş köşemizde asılı olduğu, hakikati haykırdığımız o günler…
O günler…
Yani, aşkı bilmediğimiz, derdi sevdiğimiz, zenginliği bilmediğimiz garibana tutulduğumuz, yalanı bilmediğimiz, doğruluk için ölmeye hazır olduğumuz o günler…
O günler…
Yani, ülke, millet, ümmet, İslam diye yanıp tutuştuğumuz, kavgaların en kor haline daldığımız, dayak yediğimiz ama mutlu olduğumuz o günler…
O günler,
Yani, güzel günler, yani o özlediğimiz günlerin güzel adamıydı Akif Emre…
Tam o günlerde tanıdım Akif Ağabeyimi…
Yeni Şafak Gazetesi'nde işe başladığım ilk günlerimde, ilk gördüğüm anda sevdim onu. Derin, sessiz, bilgiyle dopdolu, dertli…
Huysuz derlerdi ona. Doğru, içinde sancıları vardı çünkü. Daha iyi bir ülke, daha iyi bir ümmet, daha iyi bir gazete, daha iyi bir Müslümanlık, daha iyi bir insanlık gibi az görülen dertlere tutulmuştu.
Ben genç, ele avuca sığmaz bir gazeteci adayı, o ise sükutun, sakinliğin, derinliğin, aklın timsali yazı işleri müdürüydü.