1994 yılının Ekim ortasında, Şırnak/Akdizgin Karakolu yakınında bulunan üs bölgesindeyken, akşam vakti, Keçi Dağı istikametinden bulunduğumuz tepeye doğru bir PKK’lı, elleri havada gelerek teslim oldu. Üç gün boyunca sadece dere kenarındaki yabani nanelerden yemiş, dereden su içmiş. Ona peynir, domates ve tost ekmeğinden yapılma sandviç verdik. Midesi o kadar küçülmüş ki yarısını bile yiyemedi. 20 yaşındaki bu PKK’lı bir deri bir kemik kalmıştı.
Kendine gelince biraz konuştuk. Anlattıkları çok ilginçti. Köyleri Irak sınırına çok yakınmış, 13 yaşındayken teröristler köylerini basıp köydeki gençleri kaçırmışlar. Eğitim için Irak sınırından 8 km öteye götürmüşler. Dört kadın ve 20 küsur erkeklermiş. Gıdaları azmış. Eğitim gördükleri silahlar boşmuş, mühimmatları çok kısıtlıymış. Kamptan birkaç kez kaçmak için teşebbüs etmiş ama her seferinde yakalanmış. Eğitim aldıkları adam ise başka bir dil konuşuyormuş.
Fransızmış!
Biz o güne kadar Yunan, Amerikalı, Ermeni, Rum, İngiliz duymuştuk ama Fransız’ı da duyunca biraz şaşırmıştık.
Aradan onlarca yıl geçtikten sonra Trump’ın Suriye’den ayrılacaklarını beyan etmesinden hemen sonra Fransız Macron’un Suriye’ye asker göndereceğini ilan etmesi bana o günleri hatırlattı.
İşin aslına bakarsanız Fransız devlet yöneticilerinin bu hali yeni değil. Çelişkili olsa da Fransızlar olmadıkları kadar büyük görünmeyi severler. Mesela Avrupa’nın tartışmasız başat gücü Almanya’dır ama Fransızlar, Almanlardan daha önemliymiş rolleri kesmeye bayılırlar. Dünya siyasetinde de etkileri geçen yüzyıla göre azalmıştır ama Amerikalıların ardında “kabadayılık” yapmayı da çok severler.