Yıllardır içinde bulunduğum Şehit Aileleri ve Gazilerle ilgili en önemli sorunlardan biri, toplumun meseleyi yeterince kavramamış olması bence. Toplumun geneli Şehit Ailesinin neler yaşadığını ya da bir Gazi anasının ne hissettiğini çok fazla tahmin edemiyor. Pek çok durumda Şehit için üzülüyorlar ama Şehit Ailesinin neler yaşadığını ya da yaşayacağını düşünemiyorlar. Mesela evladının ebedi istirahatgahı olan “Şehitliği” ikinci evi gibi gören pek çok Şehit anası var desem belki abarttığımı düşünürsünüz. Ancak durum tam da bu! Nerdeyse her gün evladının mezar taşını sevmeye giden, onun için dua eden analar var. 20 yaşında toprağa verdiği oğlu için aradan geçen onlarca yıla rağmen hala yas tutan, her gün gözyaşı döken babalar var. Neredeyse her Şehit Ailesinin evinde oğullarının hatıralarıyla dolu odalar ya da köşeler görürsünüz. Analar, artık hiç büyümeyecek olan evlatlarının ilkokul önlüklü fotoğraflarıyla, eski elbiseleriyle, hatta kullandığı liflerle bile konuşurlar. Yani Şehit Aileleri için hayat; evlatlarını, kardeşlerini toprağa verince bir anda normale dönmüyor, tam tersine her geçen yıl daha fazla büyüyen bir acı haline dönüşüyor. Bu yüzden ben, Şehit Ailelerinin çok büyük acılar çektiğini ve hem devletin hem de toplumun bir kere değil sonsuza kadar Şehitlerimizin emanetlerine sahip çıkması gerektiğine inanırım. Aynı durum Gaziler için de geçerli. Sapasağlam askere gönderdiği yavrusunun kolsuz, bacaksız geri dönüşünden sonra hastalanıp, genç yaşta yaşama veda eden ne çok Gazi anası var, bilemezsiniz! Gazi oğluna daha iyi bakabilmek, ona eksikliklerini hissettirmemek için başka şehirlere taşınanlar, tüm yaşamla...