Bir önceki yazımızda eğitimin iki ana unsuru olan talim ve terbiyeye kısa birer tarif getirmiş, ardından da terbiyede kazandırılması gereken değerleri , insani, entelektüel ve dini olmak üzere üç ana kategoriye ayırmıştık. İnsani değerlerden acz, fakr ve şefkat üzerinde kısaca durmuş, şefkat maddesini tamamlayamadan yazıyı bitirmiştik. Bugünkü yazımızda bir eğitim kavramı, bir insani değer olarak şefkati tamamlamak niyetindeyiz.
Şefkatin olmadığı yerde, hem umumi varlık terbiyesinden hem de hususi pedagojik formasyondan bahsetmek imkansızdır. Eğiticilik ve öğreticilikte şefkat, aktarılacak bilgi ve telkin edilecek görgüyle eş değer öneme sahiptir. Anne-babalar yavrularını, ustalar çıraklarını, öğretmenler talebelerini, önderler toplumlarını yetiştirmede her şeyden çok bu yüce karaktere, bu ulvi duyguya muhtaçtırlar. Terbiyenin özü, üsaresi, ruhu, hayatı hep şefkattir. İkna edici işleviyle de katılımın sürekliliğini temin edici özelliği ile de bu böyledir.
Nefsin ve neslin korunmasında, birey, aile ve toplumların maksimal düzeyde sağlıklı, mutlu ve huzurlu olmasında, içe ve dışa dönük şefkat psikolojisinin aktif kılınmasının payı fevkalade önemlidir. Özüne...