Bir felaket daha yaşadık.
Büyük bir felaket. Dünyada eşi görülmemiş talihsizlik. Art arda, 7,7 ve 7,6 büyüklüğünde iki deprem.
10 ilimizi, yaklaşık 14-15 milyon nüfuslu geniş bir coğrafyayı etkiledi.
Çevre ve Şehircilik Bakanı Murat Kurum, “Erzincan depreminden sonra bir asır içinde Türkiye’nin yaşadığı en büyük depremle karşı karşıyayız” dedi.
Depremin ilk anından itibaren devlet elindeki bütün imkânları seferber etti.
Ancak ilk depremin gecenin 4’ünde yaşanması, ulaşım yollarının tahrip olması, kimi hava alanlarının kullanılamaması, kar ve yağmur yağışı ilk saatlerde yardım çalışmalarını sekteye uğrattı.
Böyle bir depremde dünyanın hangi ülkesinde olursa olsun, bu şartlar altında yapılabilecek olanlar bellidir.
Deprem uzmanlarının sürekli söylediği, “Deprem öldürmez binalar öldürür” sözünün doğru olduğu bir kez daha anlaşıldı. 1999 yılında çıkarılan deprem yönetmeliğine göre, 2000’den itibaren yapılan binaların büyük çoğunluğu ayakta kaldı. Yıkılanların yüzde 80’i 1999 öncesi yapılan binalardı.
İkinci büyük depremin, insanların evlerinde bulunmadığı, gündüz saatlerinde 13.30’da gerçekleşmesi bütün bu talihsizlikler içinde bir şanstı. Aksi halde depremin yıkıcı ve yakıcı etkisi daha da büyüyebilirdi.