İstanbul'da fetih kutlamaları belediye etkinlikleri düzeyinde mehteran ile gümbürdetti yıldönümünden önceki geceyi. Fatih ise kırk günlük kuşatmanın son gecesinde orduya bütün meşaleleri söndürün emri vermişti. Gecenin en karanlık anında bir nur kuşatacaktı canından vazgeçmiş onlarca askeri: Onlar aşk eri olmuştu.
Yağmalamaya, işgal etmeye, katletmeye, sömürgeleştirmeye değil: Sessizliğin tefekküre döndüğü o gecenin ardında adalet ile hükmetmeye gelmişlerdi. Var olmaya değil yâr olmaya.
* * *
Bizim Anadolu hisarındaki fetih etkinliği, kuşatma günlerinden önce burada ilk şehit düşmüş olanların tarihi mezarlığından pek uzak olmayan bir meydanda gerçekleşmekteydi. Gün batımından önce mehteran başlamıştı. Gerçi kimileri trafik felç oldu diye homurdanıyordu ama siyasi ve diplomatik terimlerin ötesinde bir fetih ruhu yine de 'Diriliş' müziği eşliğinde canlanmaktaydı bir süredir gündelik hayatın maneviyatında.
Bir parantez açayım. Ülkemizde çeşitli terör örgütleri ölümcül katliamlar yapmaya elbet durduk yerde başlamamıştı. Birileri de bizzat kendi vatanında terörle savaşmaktaydı, kanı dökülmekteydi. Demek ki işgal altında esir gibi yaşamaya karşı direnme hakkı saklıdır ve fetih bunu da içerir. Apaçık fetih bir müjde olarak er meydanında tevhidi ispat edene gelmektedir. Her an.
Diriliş dizisiyle birlikte kılıç satışında da patlama yaşanmaktaymış. Kimileri “milliyetçilik hortladı, vayy gençler şahin kesildi” diye endişe etse bile... Savaşmanın adaleti tesisi etme niyetiyle, yani ailen komşun vatandaşın katledilirken zulme karşı direnme niyetiyle, yaşamaktan önce yaşatma niyetiyle gerçekleştirilmesi haktır.
Evet savaşın mücahade boyutu gündeme bir dizi ile de olsa gelebilmişti. Çünkü insanlığın can fedakarlığı elinde bir kılıç gerektirecek kadar gerçekti. Sanal bir ekranda masum kitleleri tek tuşla havaya uçurmayı kurgu olarak sunanlara karşı kılıç canlı bir semboldü.