Şimdi siyasi tartışmalar süredursun olayların hayatımıza, gündelik ilişkilerimize ve kendimize atfettiğimiz değerlere yansıma biçimi her zamanki gibi tabir edilmeyi bekliyor.
Biliyorsunuz, muhafazakâr kesimin belli bir yaş haddini doldurmuş kanaat önderleri tarafından genç nesillerin ateist-deist olmaya başlaması kaba bir genellemeyle reddedilmekte ve bu söylemlerin ithal bir bölücü faaliyet, bir tür fitne olduğu iddia edilmekteydi. Elbette istismara çok müsait olan bu tarz söylemlerin bir biçimde muhakkak içte ve dışta çatıştırma moderatörleri tarafından kullanıldığı bir gerçektir.
Lakin toplumun görünür görünmez dehlizlerinde, açık-kapalı gözeneklerinde hep birlikte yaşantımızı oluşturan bir akıp gidiş var. Her engele rağmen capcanlı devam eden bir izlek. Bir ruh. Sosyolojinin, siyasetin analizlerine sığdırılamayan bir sır.
Siyasi tartışmaları vesile ederek durmadan yazdığımız bazı gözlemlerin iç yüzüne bir kere daha eğilmeye çalışalım o halde. Ne görüyoruz anda? Muhafazakâr kesimin gençleri tarafından hiçbir şekilde kabul görmeyen, ısrarla itiraza ve tepkiye yol açan bir muhafazakâr söylem ve tavırlar bütünlüğü.
Kendilerini muhalif olarak konumlamak için olmadık savrulmalarla tutunacak bir yer arıyor bugün gençler. Biz onların bu savruluşuna bakarak inanç temelinde bir sınırlama ile analiz yapıyoruz ve ateizm-deizm diye eleştirip geçiştiriyoruz, böyle yaparken gerçeğin tabiri giderek kayıyor elimizden.
Zira muhafazakâr kesimde genç nesillerin muhalif tutumu; inanç tıkanıklığından veya İslâmî itikatlarının zayıf olmasından ibaret değil. Çok daha fazla anlaşılmaya, tabir edilmeye muhtaç. Elbette gençlere de söyleyecek çok şey var ama bu yazıda onlar nesne.