İpuçlarını izlemek, peşinde olduğun hedef varsa anlamlıdır. Evet felsefeden, tarihten, sosyolojiden veya psikanalizden insana bakanlar için çok klişe olacak ama yine de söyleyelim: İnsan olma gayretindeyseniz, nereden gelip nereye gittiğinizi bilmeniz tam kapasite bir seyr ü süluk gerektiriyor. Ki vahdet yolcusu, tevhid edebildiği ölçüde anlayacaktır maneviyatının iç yüzündeki dipsiz mânâları.
Şekilde, sıfatta, eylemde takılıp kalmayacak, “bana seni gerek” diyerek devam edecektir. Ta ki ne sen kalsın geriye ne ben! Hazreti Peygamber “Allah vardı ve onunla birlikte başka bir şey yoktu” dediğinde, nasıl da müthiş bir vahdet şuuruna yönlendirmiştir Ali’yi.
O da Hallac’ın dediği gibi “görünce Rabbimi gönül gözüyle dedi kimsin sen, dedi senim ben” sözlerini kanıtlamış olduğundan, “elan böyledir” diyerek Hz. Peygamberi (sav) onaylamıştır. Evet elan, Allah vardır ve O’nunla birlikte başka bir şey yoktur. Fakat bunu felsefecilerden farklı olarak, elindeki davayı hayatıyla, vücuduyla, tavırlarıyla, yaşantısıyla ispat edebilen bir aşık olmaksa hedefimiz, Muhammed kavramı isminin mânâsını her katmanda biraz daha aça aça... Müsemmaya bizi ulaştıracaktır.
***
Kendi içimizdeki sırdan haberdar ola ola, alemlerden içre aslımızla buluşma yolculuğu bu! Öncelikle bunu talep etmekle başlıyor. Ama şakası yok. Bir kez kulağına kar suyu kaçanın, sorumluluğu artıyor.
Elimizdeki yegane sermaye aşk. En büyük ipucu. Biz mânâ diyoruz, hedefe yönelik yol üzerindeki alametlerimize bakıp, tabir etmeye çalışıyoruz. İpuçlarını izleye izleye mânâ yolunda elbette alametler cüz cüz gelse de, bütünü kendinde. Zaten hep ‘kendi’ sadece. Bize gösterdiği her mânâda O. Bizzat Kendi!