Risâle okuma ve bilhassa Külliyat’ı devretme bahsini açmışken, meselenin ehemmiyetine dair pek mühim bazı iktibaslarda bulunarak meseleyi pekiştirmeye devam edelim.
Risâle-i Nur ile ve husûsân âhirzaman hadisâtı ile alâkadar pekçok âyet-i kerime ve ehâdis-i şerife var.
Bunların bilhassa müteşabihât kısmından olanlarını Birinci Şuâ ile Beşinci Şuâ’da peşpeşe zikredilerek, harikulâde bir sûrette te’vil ve tahlillerini okumaktayız.
Kezâ, 28. Mektup’taki şu ifade, Kur’ân’ın malı olan Risâle-i Nur’un makbuliyetini izhâr ediyor: “Sözler hakkında, tevazu suretinde demiyorum; belki, bir hakikati beyan etmek için derim ki: Sözlerdeki hakaik ve kemâlât benim değil, Kur’ân’ındır ve Kur’ân’dan tereşşuh etmiştir. Hattâ Onuncu Söz (Haşir Risâlesi), yüzer âyât-ı Kur’âniyeden süzülmüş bazı katarattır. Sâir risâleler dahi umumen öyledir.”