Bir taraftan kan ve gözyaşı akıp giderken, diğer taraftan
yumruklaşmaya kadar varan siyasî boğuşmalar sarıp sarmaladı,
memleket âfâkını...
Bu böyle gitmez, gitmemeli.
Bir ufuk açılmalı, bir sebep olmalı, bir aydınlık zuhûr etmeli üstümüze... Merhûm Âkif’in deyimiyle “Bunaldı milletin âfâkı, bir sabah ister.”
* * *
Evet, kararan ufkumuz artık bir sabah istiyor; lâkin, hazır tablodan bu yönde bir iz çıkarmak, bir işaret bulmak, ne yazık ki şimdilik mümkün görünmüyor.
İşte, bizi yakından ilgilendiren iç ve dış olaylara dair tablolar ortada. Adeta gün geçmiyor ki, sınırlarımızın ötesinde-berisinde ateşli silâhlar patlamasın, bombalar infilâk etmesin, can ve mal kaybı meydana gelmesin. Ki, bu kayıpların yekûnu zaman zaman onlu rakamlarla ifade ediliyor.
Peki, orta yerde derde devâ, sadra şifâ olacak türden bir tedbir, bir çare arayışı var mı?
Ne yazık ki, siyaset noktasında şimdilik o da yok.
Adeta, alevlenmiş olan ateşlere daha da benzin dökülüyor, daha bir körükleme yapılıyor.
Allah’ın hemen her günü asker-polis vuruluyor, sivil insanlar, köylü vatandaşlar katlediliyor, terör girdabına yakalanmış zavallı gençler öldürülüyor.
Birbirinin kanını döken, canına kast eden bu insanların tamamı, neticede bizim insanımız, insan sermayemiz.
Görünen bir manzara da şudur: Türkiye’ye bakan yönüyle, Suriye politikasında iç açıcı kayda değer bir gelişme sağlanamadığı gibi, genel durum, aleyhimize daha da çetrefilli bir hale geliyor. Mevcut siyasî iradenin, bu sıkıntıyı aşması, günden gün şiddetlenen sancıyı dindirmesi, ne yazık ki muhal görünüyor.
Bu sancı, muhtemelen yeni bir siyasî doğuşun şartlarını teşekkül veya tekâmül ettirecek.