Geçen hafta pazar gününü Türkiye'nin gururu üçüncü köprünün üzerinde ve çevresinde dolaşarak geçirdim. Son tabliyenin birleşme töreni vardı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Başbakan Davutoğlu, Bakanlar Binali Yıldırım, Berat Albayrak ve şehir yönetimi oradaydı. Bir de o muhteşem köprüyü inşa eden işçiler, emekçiler vardı. Alanı dolaşınca insan, verilen emeği, ortaya çıkan görkemli projenin değerini çok daha iyi anlıyor. Köprünün üzerine çıkıp, muhteşem Boğaz'a baktığımda biraz gerilere, birinci köprünün yapıldığı yıllara, her sabah kürek çekilen kayıkla Üsküdar'dan Beşiktaş'a geçtiğim o çocukluk yıllarına gidiyorum. Sisli havaları hiç unutmuyorum, içimdeki kaygı Beşiktaş iskelesine adım atana, hatta çalıştığım rahmetli Necdet Tosun'un kaymakamlıktaki çay ocağına kadar sürerdi. Belki de deniz çocuğu olmadığım için bu kaygıyı yaşardım. O tarihte, Galata Köprüsü'nü biliyordum ama Boğaz'ın bir köprüyle geçilebileceğini düşündüğümü sanmıyorum... Boğaziçi Köprüsü'nün temeli 20 Nisan 1970'te atıldı. Ama ben köprü tartışmalarına solla tanıştıktan sonra, 70'lerin ortasında katıldım. O zaman hem karşı çıkıp, hem de üzerinden geçiyorduk.