Kürt meselesinde ne zaman çözüme yaklaşılsa mutlaka devreye bir güç giriyor ve çatışma yeniden başlıyor. Bu kısır döngüyü 1990'lardan beri hep yaşıyoruz. O tarihlerde bir tarafta ötekileştiren, ezen ve değişmeyen devlet vardı, bir tarafta da ona çok benzeyen ama "Kürt mağduriyeti" üzerinden siyaset yapan PKK vardı. Aslında PKK'yı da Kürt meselesinde tek muhatap haline getiren bizzat o devlet ve o devlete istikamet çizen küresel güçlerdi. 70'lerin sonundan itibaren şiddetle arasına mesafe koyan Kürt parti ve hareketlerinin birer birer devreden çıkartılması tesadüf değildi. Bu tercihle, PKK'nın yıllar içinde tek güç ve "tek parti" olması sağlandı. Ve öyle bir noktaya gelindi ki, devlet paradigma değiştirmesine rağmen PKK "bağımsızlık" tan vazgeçtiğini söylese de esas stratejisi "halk savaşı" paradigmasını değiştirmedi. Bunun son örneği 7 Haziran sonrasında yaşandı. Aklı başında hiçbir insan 7 Haziran'da yüzde 13 oy alan bir partinin, elde ettiği başarıyı bu kadar anlamsız biçimde heba edeceğini düşünemezdi. "Özerklik için" silahlı devrimci halk savaşı veren, terörü siyasal bir araç olarak kullanan bir yapı bu. Bunun tek sorumlusu da Kandil değil, HDP ve İmralı da dahil hepsinin ortak aklı bu sonucu yarattı. Kendi yönettiği şehirleri yakıp yıkan ortak bir akıl var karşımızda. Bu da o aklın "yerli" olmadığını, daha doğrusu "gövdesi yerli, kafası ecnebi" olduğunu gösteriyor. Bölgenin bu kuşatmadan kurtulması için siyaset alanının çeşitlenmesi gerekiyor. Elinde silah olan PKK'nın tek hâkim olduğu bir siyaset alanı var. Bunda eski devletin de ciddi katkısı olduğu biliniyor.