İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra Batı Avrupa hem Nazizm, hem de Stalin konusunda tarihte görülmemiş bir ikiyüzlülük sergilemiştir. Zannedilenin aksine, savaştan sonra Nazizim ile gerçek bir yüzleşme asla sağlanamamış, yeni bir başlangıç adına “unutmayı seçme” yoluna gidilmiştir. Federal Almanya’nın kurgulanan yapısı, neredeyse tamamen eski Nazi bürokrasisi ve işdünyası üzerinden yapılıyordu.
Bunda şaşılacak bir şey yoktu. Ekim 1946’da Nürnberg Mahkemeleri sona erdikten 5 yıl sonra yapılan kamuoyu araştırmalarında, halkın üçte biri davanın haksız olduğunu ifade etmişlerdi. 1946 yılında Amerikan bölgesinde yapılan başka bir araştırmada Almanların yüzde 37’si, “Yahudilerin, Polonyalıların ve Ari olmayanların yok edilmesinin Almanların güvenliği için gerekli olduğunu” söylemişlerdi. 1952’de yapılan diğer bir ankette Batı Almanların yüzde 25’i Hitler hakkında olumlu kanıya sahip olduklarını itiraf etmişlerdi. (Tony Judt, “Savaş Sonrası”, YKY, s.84-87.)
Federal Almanya’nın ilk şansölyesi Konrad Adenauer 20 Eylül 1949 tarihinde parlamentoda yaptığı konuşmada “Federal Cumhuriyet’in hükümeti ağır olmayan bir suçu affettirmek için üzerine düşeni yaptığı inancıyla geçmişi geride bırakmak üzere makul görünen her şeyi yapmaya kararlıdır” diyordu. Doğu Almanya’da ise “eski Naziler galip gelen komünistlerle kader birliği yaparak geçmiş sicillerini temizliyor, parti üyesi, yerel idareci, muhbir ve polis olarak komünist devletin gereklerine uyum sağlıyorlardı.” (Age.)