2019’da terk edeceğimiz hükümet sistemi dört başı mamur bir parlamenter sistem değildi. Dört başı mamur bir parlamenter sistemi var mı, olabilir mi, bu ayrı, teknik bir konu. Ama bizimki sert hikayemizden ötürü her darbede vesayet kurumları ile donanmış, yürütme ve yasamanın iç içe geçtiği, negatif anlamda melez veya ne olduğu pek de belli olmayan bir karmaşadan ibaretti.
Muhalefet bu sistemi seviyordu. Çünkü muhalefet görevini layıkıyla yerine getirmemek ama getiriyormuş gibi yapmak için her türlü donanıma sahipti. Zaten sistemde “muhalefeti”, seçimle gelip gitmeyen kalıcı vesayet aktörleri üstlenmişti. Onlar darbeci cuntalar, yargı, medya ve bürokrasiydi.
Bu durumda, millete dayalı iradeyle seçilen hükümetler karşısında tüm bu aparatlar voltran gibi birleşiyor, iradeyi gasp ediyorlardı. Muhalefete ise sadece bu işin borazanlığını yapmak kalıyordu. Yüzde onluk ülke barajını geçtikten sonra, hem devlet yardımı almak, hem de sistemde bir muhalefet partisi gibi a