Sürekli olarak barış, uzlaşı ve sivil siyaset imkanlarının dinamitlendiği bir ortamda gazetecilik, köşe yazarlığı ve siyaset yapmak hem zor, hem de onurlu bir iş. Aynı anda bu alanları gözetirken, saldırıları da göğüslemek zorundasınız. Tabii bu durum, gerçekten saydığım değerli konular önemseniyorsa geçerli. Yoksa, her malın alıcısı olduğu, tozun dumana karıştığı bir süreçteyiz. Mesele sizin vicdanınıza, altyapınıza, çalışkanlığınıza ve cesaretinize kalmış.
Çözüm Süreci, hepimizin çok değer ve emek verdiği milli, kritik bir eşiği ifade ediyordu. Birazcık vicdanı olan kimse bu emeklerin boşuna gitmesini, anaların yeniden ağlamaya başlamasını istemez. Hele meşru siyaset yapan ve halka karşı hesap verme durumunda olan, kanunlarla denetlenen siyasi aktörler bu konuda çok daha hassastırlar.
Eğer, AK Parti Kürt vatandaşların yaşadığı hak ihlallerini, haklı taleplerini, bunun yanında da PKK terörünü çözme mesuliyetini önemsememiş olsaydı, sanırım, parti olarak bugünkü kadar zorlanmaz, bu kadar düşman edinmezdi. 35 yıldır hamasi söylem ve güvenlikçi politikalarla gelinen noktada, zor olan ezber bozmak, makas değiştirmekti, statükoyu devam ettirmek değil.
Peki AK Parti bu sorunu çözmeye çalışmak yerine, zevahiri kurtarma yoluna gitse, ülke bugün daha iyi bir durumda mı olurdu? Bazıları böyle iddia ediyor, biliyorsunuz.
Kesinlikle hayır. Bu nedenle kimsenin, hele muhalefetin Çözüm Süreci'ni başlattı diye AK Parti'yi, Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Başbakan Davutoğlu'nu linç etmeye hakkı yok. Çünkü, bu sorunlar artık var olan haliyle sürdürülemez bir durumdaydı. Şayet AK Parti bu inisiyatifi kullanmasaydı, Kürt vatandaşlarımızın ülke ile duygusal bağları çoktan kopmuş, ortak gelecek için ümitleri tamamen kaybolmuş olacaktı.