Dünyadaki toplumlar ve tarihsel süreçte yapısı değişime uğrayan devletler, birbirlerini yok etme güdüsünü kontrol altına almadan kaynakları paylaşma konusunda istekli olmadılar.
İki dünya savaşı bu başarısızlığın sonucuydu ve Batı’yı bizzat evinde vurdu. Kolonyalizm rekabeti, Osmanlı’nın yıkılması üzerine girişilen pay kapma kavgası sonunda Avrupa’nın da infilak etmesine yol açtı. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra yeryüzüne inen cehennemin sonuçlarından ders çıkartıldığı ifade edilse de, aslında pek öyle olmadığını daha sonra yaşananlarla tanık olduk.
Türkiye’nin hedef seçilmesi de bu hikayenin bir parçası. Sömürülmeyi reddeden ve kendi milli çıkarlarını korumaya çalışan devletler, Türkiye dahil düşman görülüyorlar.Türkiye, şu anda dünya ticaretinden rahatsız edici bir pay almasa da, diğer gelişen ülkelerin de buna katılmasıyla ileride büyük potansiyel haline geleceği öngörülüyor. Türkiye, Irak petrolleri ve bölgedeki enerji projelerinde rol oynamaya başlayıp, İran ile ticarette aktör olunca FETÖ devreye sokularak 17/25 Aralık darbesi yaptırıldı. Bunlar başarısız olunca “eli artırdılar” ve 15 Temmuz’a yeltendiler. Şimdi ise ellerindeki terör örgütleriyle Türkiye’nin iç barışını bozmaya ve bir mezhep/etnik fay hattı yaratmaya çalışıyorlar.
Aslında bunlar günübirlik bir kararın sonucu gerçekleşmiyor. Ülkede kutuplaşmayı üzerinde etkili oldukları yerli aktörler ile yaratma planını uzun zamandır uyguluyorlar. Bu planı kendi medya ve sözde sivil toplum örgütleri, ekonomi otoriteleri ve uluslararası kurumlarıyla desteklediler. Aynı şeyi “Batılılaşma” üzerinden “Şark Sorunu” ile 19. Yüzyıl’da Osmanlı’ya da yapmışlardı. Biz o zaman bu oyunu engelleyemedik, hep birlikte büyük bedel ödedik.
Dolayısıyla, bugün terör örgütleri ve finans kapitalin hamleleriyle yapmaya çalıştıkları şey de aynı. Amaç aynı, hedef aynı, sadece araçlar daha sofistike ve daha görünmez.