Geçen yazılarda ülkenin/milletin bütünlüğü konusunda, (burada tüm alt kimliklerin, onaylayıp tabi olduğu bir üst kimliği ima ediyorum) ciddi bir sorunumuz olduğundan bahsetmiştim.
Bu duruma sığ/ideolojik bir yaklaşımla “kutuplaşma” adını verdiler ve bundan AK Parti’yi sorumlu tuttular. Yani 2002’ye kadar böyle bir sorunumuz yoktu da, dindarlar ülkeyi yönetmeye başladıktan sonra cennetten cehenneme düşmüştük.
Onların kutuplaşma/diktatörlük diye yansıttıkları şeyin tercümesi küçük burjuva nefretidir. Sorduğunuzda eşitlikten bahsederler. Hatta başkalarıyla eşit olmanın ihtimal halini de sempatiyle karşılarlar. Lakin eşitlik ihtimal olmaktan çıkıp olgu haline geldiğinde faşistleşirler. Gezi de olanın temelinde bu sınıfsal cehalet ve kibir vardı. Geçerli bir nedenleri olmadığı için de sönüp gitti zaten.
Son günlerde güya muhafazakar dostu “demokrat” kalemlerin uyduruk/kibirli ve aslına rücu eden analizlerini okuyorsunuz. İşte “ihtimal halinden çıkmış eşitlenmeye” dönük bir kibir patlaması örneği.
Muhafazakarlara akıl satma konusundaki becerilerini, yani mühendislik güçlerini kaybettikçe, çok daha pespayeleştiklerini göreceksiniz. Sonları “bir profesör ile dağdaki çobanın oyu bir olur mu?” diyen manken kızımızın yanı olacak.
Ama benim bahsettiğim şey bunlar değil.
Bahsettiğim konu AK Parti’nin çok öncesine uzanıyor ve hayati. Ülkeye uygulanan böl/yönet mühendisliğinin, bu mühendisliğe eşlik eden ayrımcı şiddet pratiklerinin, her toplumsal kesimin ülkeyi algılama biçmini bozduğunu, bir parça devlete ve ülkeye karşı tepki biriktirdiğini görüyoruz.