Türkiye’nin son 15 yılına damga vuran özelliğin ne olduğu konusunda demokratların üzerinde ittifak ettiği olgu, ülkenin üzerindeki ölü toprağını silkelemeye başladığı, toplumun hasar görmüş özgüveninin yerine geldiği, bu şekilde de potansiyellerini harekete geçirmeye başladığı olmuştur.
Çocukluğumda en çok dikkatimi çeken şey, toplumdaki ümitsizlik ve karamsarlık olmuştu. “Bizden hiçbir şey olmaz” cümlesini her sohbette duymak mümkündü. Batı’ya karşı gerçeküstü düzeyde bir hayranlık, teslimiyet, aşk/nefret ilişkisi vardı. Sanki Balkan, 1. Dünya Savaşı henüz bitmişti. Tabii bu duygu taşınamaz boyutta olduğu için, terazinin diğer kefesine hamaset yerleşiyordu. Bizler ya son derece değersiz insanlardık, ya da tekimiz dünyaya bedeldik.
Her ikisi de aynı duygunun, yani gerçek olamayacak bir kabulün tezahürüydü.
Oysa, bildiğimiz gibi, Batılılar uzaydan dünyaya düşmediği gibi, insanlar da eşit yaratılmışlardır. Ontolojik olarak iyi, kötü, asil, aşağılık, ça