Türkiye’de cemaat, vakıf, dernek ve sosyal grupların eğitim alışkanlıkları ağırlıklı olarak ya vaaz ya da konferans/ seminer şeklinde. Bu iki eğitim modelinin güçlü tarafları olmalı ki kendilerini devam ettiriyorlar. Ama eğitim formatlarının çeşitlendirilip zenginleştirilmesi gerekiyor. Kanaatimce bu iki yöntemin yanına atölye çalışmalarının eklenmesi lazım.
Konferans / seminer veya sempozyumun tarzının sorunları: Tanınmış bir yazar ve akademisyeni/leri çağırıp, salonu dinleyicilerle doldurup eğitim etkinliği yapmak en bilindik yöntem. Bu yöntemin başarılı örnekleri oldukça az. Çoğu zaman hem anlatıcı hem de salondaki dinleyiciler için tatmin edici değil. Bu yöntemin en önemli problemleri dinleyicilerin pasif olması ve beceri kazandırmayıp sadece bilgi verici olması.
Halbuki katılımcıların da aktif olduğu ve beceri kazandığı usuller