İçe dönük yaşayarak geçirdiğimiz yılların sona ermesi beraberinde şoklar da getirdi...
Çünkü çok uzun bir dönem içimize kapanmıştık. O dönemde ne liberallik, ne de sosyalistlik siyasete girebildi... Ne Anadolu'nun ne de Mezopotamya'nın gerçeklerinden haberdardık. Latin alfabesine geçişle, Cumhuriyet kuşaklarının dedelerinin kitaplarını okumaları da, zaten imkansız hale gelmişti.
Osmanlı fobisi
Bu içe dönük yaşamın bir nedeni de, Cumhuriyeti kuran kadroların "Ya sonumuz Osmanlı gibi olursa" fobisine sahip olmalarıydı. Osmanlı'nın dünya olaylarının orta yerinde bulunması ve bu konumun iyi yönetilememesi nedeniyle imparatorluğun sonunda çökmesi, Cumhuriyet ideolojisini oluşturan kadroları içe dönük bir siyaset ve düşünce yapısına itmişti. "Eski" gibi "Yabancı" olan her şey, Cumhuriyet rejimini tehdit edebilirdi.
Dünya değişti
Bir İngiliz yazar Ankara'yı "Hititler'den Cumhuriyet'e atlayan ve aradaki dönemleri hiç olmamışlar gibi yok sayan bir bilim- kurgu müzesine benziyor" diye anlatmıştı yıllar önce... Kuşaklar boyu böyle düşündürüldük, bu yapıya uygun eğitim aldık. Sınırlarımızın yanı başındaki gelişmeler bile, çok uzak bir uydudaki bizi etkilemeyecek olaylar şeklinde izlendi.