Aşkın, kimyasal tarafını yazmıştım geçen hafta. Şimdi işin romantik tarafına bir bakalım. Daha edebi bir dille anlatalım aşkı...
AŞK BİZİM KADERİMİZ
Aşk... Bizim kaderimiz... Kaçmayı denediğimiz ama beceremediğimiz... Uzak durmaya çalıştıkça fark etmeden içine düştüğümüz. Hep “Hiç sırası değil” dediğimiz ama içten içe “Nerede kaldı?” diye beklediğimiz... Yokluğunda “Gelsin” diye dua ettiğimiz, varlığında acı çektiğimiz. Bir kez tattıktan sonra hayat boyu özlediğimiz.
*
“Hayatın anlamı ne?” diye sorduklarında hiç düşünmeden adını verdiğimiz. Kırılgan olduğunu bile bile kırmaktan hiç çekinmediğimiz. Kıymetini bilmediğimiz, saçma sapan şeylere kurban ettiğimiz... Anlamak için uğraştığımız ama asla anlayamadığımız. “Bir daha asla” dediğimiz halde hep yeniden yakalandığımız... En büyük sevinçleri birlikte yaşadığımız, mutluluk kaynağımız.