Bir kez daha, ısrarla ve altını çize çize yazıyorum; 1919 ya da 29 Ekim 1923 öncesindeki gibi vahim değildir memleketin ahval ve şeraiti...
Bunu neden mi söylüyoruz?.. Çünkü memleket ne zaman "fakrü zaruret içinde, harap ve bitap" düşse ve karanlığın hapsinde kıstırılmak isteyen kitleler ne zaman "istiklâl ve cumhuriyeti müdafaa mecburiyetine" düşse aynı tezi savunup durduk...
Hatta "imkân ve şerait, çok namüsait bir mahiyette tezahür" etse de, "İstiklâl ve cumhuriyetine kastedecek düşmanlar, bütün dünyada emsali görülmemiş bir galibiyetin mümessili" olmaya kalkışsa da, koşulların halen direnmeye uygun olduğunu savunmaktan geri durmadık...
"Cebren ve hile ile aziz vatanın kaleleri zaptedilmiş, bütün tersanelerine girilmiş, bütün orduları dağıtılmış ve memleketin her köşesi bilfiil işgal edilmiş olsa", ya da "bu şeraitten daha elim ve daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde, iktidara sahip olanlar gaflet ve dalâlet ve hatta hıyanet içinde" olsalar da, siyasal açıdan 100 yıl önceki vahim koşullardan çok daha iyi olduğumuzu anlatıp durduk...
Velhasıl; bu satırların yazarı, memleketin hızla karanlığa sürüklendiği son 15 yılda da hep aynı görüşü savundu...
Üstelik AKP millî bayramları küçültürken de, Atatürk büstlerine çelenk konulması engellenirken de, TBMM Başkanlığı koltuğunda oturan zat, "Yeni Anayasa'da laiklik olmasın" diye saçmalarken de yılmadık...