HİÇBİR Ehl-i Sünnet ve Cemaat Müslümanı, Ashab-ı Kiram efendilerimize (Allah hepsinden razı olsun) saygısızlık etmez, onları tenkit etmez, hafife almaz, onlara kafir ve münafık demez.
Onlar bu dine canla başla, malla fedakârâne hizmet etmişlerdir.
Nicesi cihad ederek şehid olmuş, kimisi sakat kalmıştır.
Efendimizden (Salat ve selam olsun ona) öğrendikleri Kur’anı ve İslam’ı, kendilerinden sonra gelen kuşağa, Tâbiîn’e aktarıp öğretmişlerdir. Tâbiîn de, Tebe-i Tâbiîn’e öğretmiştir. Ehl-i Sünnet, İslamı bu ilk üç kuşaktan öğrenmiştir. Bunlar Selef-i Sâlihîndir.
Bizim için temel olan, onların öğrendiği, yaşadığı, hayata uyguladığı İslamdır.
Onlara, tabiî ki, Ehl-i Beyt efendilerimiz de dahildir.
Biz Ashab efendilerimizi, ictihadlarından dolayı tenkit etmeyiz. Ashab Kur’anda ve Sünnette övülmüş, tahsin edilmiştir.
Onlara kâfir ve münafık diyenlerin kendileri kâfir olur.
Onların bazısı ictihadlarında yanılmış olabilir. Müctehidler yanılabilir.
Bundan bin dört yüz sene evvel Ashab’ın bir kısmı birbirleriyle savaşmıştı. Biz bu savaşlar konusunda dillerimizi tutarız.
Sünnî görünüp de Ashab’ın bazısına dil uzatan, onları tahkir eden, aşağılayan kimseler, Kur’an ve Sünnetle övülen büyüklerimizi dışladıkları için dinden çıkar.
Bu Ümmetin, Peygamberlerden (hepsine selam olsun) sonra dört büyüğü, Hilafet makamına geçiş sırasıyla dört büyük halifedir.