90’lı yılların ilk yarısı..
Her gün şehit haberi geliyor, her gün bir ocak sönüyordu..
Her gün binler, cenaze namazında buluşuyordu..
Halk tepkiliydi.. İlk toplumsal tepki statlardan yükseldi..
Statlarda şekillendi..
Maçlardan önce binlerce kişi ‘İstiklal Marşı’ söylemeye başladı..
Gençleri askere uğurlama, törenlere, şölenlere dönüştü..
‘Şehitler ölmez, vatan bölünmez’ sloganı dillere pelesenk
oldu..
Tribünler ‘Vatan bölünmez’ diye bağırınca..
Maça ‘İstiklal Marşı’yla başlamak kural haline gelince, futbolcular
da kayıtsız kalmadı..
Golden sonra sevinmek yerine asker selamı vermek moda oldu..
-
Tribünlerin kontrolsüz, farklı zamanlamayla İstiklal Marşı’nı
söylemesi kakofoni oluşturunca, disiplin ihtiyacı doğdu..
Statlarda İstiklal Marşı söylemek resmileştirildi.. Maçlardan önce
müzik eşliğinde söylenir oldu..
-
Öcalan teslim alındı, PKK militanları Kandil’e çekildi,
Güneydoğu’da terör durdu..
Şehit haberleri gelmemeye başladı..
‘Şehitler ölmez, vatan bölünmez sloganı’ da atılmaz oldu ama
İstiklal Marşı söylemek kurumlaştı..
O kaldı..
2000’li yılların büyük bölümü böyle geçti..
Terör zaman zaman kendini hatırlattı..
Zaman zaman unutturdu..
-
Geldik 2015 yılının yaz aylarına..
Lig başladı..
Aynı görüntüler, aynı sloganlar..
Çünkü..
Yine her gün şehit haberi geliyor..
Yine her gün binlerce insan cenaze namazında buluşuyor..
Yine sık sık ‘Şehitler ölmez, vatan bölünmez’ sloganı
atılıyor..
Yine futbolcular golden sonra asker selamı veriyor..
-
90’lar gibi olmayız diyenlere; ne farkı var!