Sabahın sekizi.. Birkaç dakika sonra uçağa bineceğim.. Telefonum çaldı..
Nurgün ( Erdinç).. Cumhuriyet’te uzun yıllar birlikte çalıştığım arkadaşım.. Bu saatte arıyor; bi terslik var dedim..
Kalbim pırpır ederek açtım..
Buz gibi bir ses; duydun mu, ne yapacağımı bilemiyorum..
Ne oldu diyebildim..
Ağlamaklı bir sesle ‘Okay Abi’yi kaybetmişiz’ dedi..
Başka bir şey konuştuk mu; hatırlamıyorum.. Telefonu kapattık..
***
Uçağa bindim, beynimde anılar uçuşuyor..
Bir ara ciğerlerinde bir takım problemler vardı ama atlatmıştı.. Kötü bir şey çıkmamıştı..
Oturmuştuk, geç saatlere kadar sohbet etmiştik..
Bu ani ölüm neden?
Uçaktan indim telefon trafiği başladı.. Kalp krizi dediler, sabaha karşı uyurken kalp krizi geçirmiş..
Küçük bir teselli!.
Okay Abi’yi çok erken kaybettik ama hiç değilse acı çekmeden öldü..
Son gününe kadar mesleğini yaparak göçtü..
Son gününe kadar kalemiyle ekmeğini kazanarak veda etti..
***
Okay Gönensin hayatıma 1981 yılında girdi.. Daha doğrusu ben onun hayatına..
Hasan Cemal Cumhuriyet’in genel yayın müdürü oldu..
Okay Gönensin yazı işleri müdürü..
31 yaşında..
Beni spor servisi şefi yaptı.. Daha 21 yaşındayım..
Hasan Abi’yle oturup karar vermişler.. Bu daha genç, bu daha tecrübesiz, bu daha üç yıllık gazeteci demediler..