7 Haziran seçimleri sonrasında beliren “yeni Türkiye” tablosu, siyaset dengelerinin nasıl değiştiği ve senaryoların ne olacağı kadar tartışılmıyor.
En popüler konulardan biri, İstanbul’un hangi (beyaz yaka) semtlerinden HDP’ye 1-2 puan oy kaydığı... AKP’den HDP’ye kayan yüz binlerce oyun nedenlerini konuşmaktan daha “ilginç” olsa gerek!
Televizyonlarda seçmenin değişen eğilimleri üzerine tumturaklı analizler yapılırken kadınların, gençlerin, azınlıkların, ötekilerin, Gezi’nin, Kobane’nin etkisinden bahsedenler, azınlıkta. Bunda şaşacak bir şey yok çünkü;
1) Korku iklimi bir günde geçmez, er geç Cumhurbaşkanı ortaya çıkacak. Fırtına öncesi sessizlik... 2) Medya halen had safhada erkek egemen.
Bu nedenle kanallar arası zaplarken, seçimden önceki kadrolu yorumcu skalası neyse, şimdi de aynı isimler yan yana tespih gibi diziliyor.
Bu isimlerin ortak özelliği, orta yaş üstü erkekler olmaları. Çoğunluğu muhafazakâr/milliyetçi veya iktidar yanlıları... “Muhalif”lerin çoğu Gülen cenahından. Bir siyasetçiye bağlanılacak olursa, o da illa ki erkek oluyor!
Peki, Meclis’teki kadın vekil oranı BİLE yüzde 27 oranında artmışken medyadaki erkek düşkünlüğü ne zaman bitecek?
Başköşede adamlar, mutfakta kadınlar
Yanlış anlaşılmasın: Erkek yorumcuları ne yaşları ne de siyasi görüşleri nedeniyle küçümsüyorum. Aralarında eğitimi, bilgisi, görüşleriyle “İyi ki var” dedirtenler elbette var.
Ancak nüfusunun yarısı kadın, 25 milyonu 20-40 yaş aralığında olanlar yok sayılıyor.
Medya, tıpkı devletin tepesindekiler gibi eski reflekslerle hareket ederek, üç beş isim üzerinden “Türkiye gündemi”ni belirlemeye çalışıyor.
Bu nedenle seçim günü ve sonrasında kadınlara yer verilmiyor... Aynı şekilde genç (en azından 40 yaş altı!) isimlerin hep ikinci plana atılması, devletin resmi tutumu ve görüntüsüyle örtüşüyor:
Karar vericilerin büyük çoğunluğu, milliyetçi muhafazakâr, lacivert ceketli, asık suratlı 45+ erkekler.