Bir iç savaş muhabbetidir gidiyor. Peki ne olmuş ya da olacakmış da iç savaşa sürüklenecekmişiz? Parlamento rehine alınıp, tamamının iradesinin postal altına alındığı dönemlerde bile iç savaşa meyletmeyen bu halk niçin silaha sarılacakmış? 50 bin kişinin hayatını kaybettiği, 17 bini aşkın faili meçhulün olduğu 90'larda bile böylesine çığlıklar atmayan bu felaket tellallarının dayanağı neymiş?
Çünkü efendim, bu iş çok uzamış. Meşruiyetinin kaynağı halkın oyları olan iktidar sandıkta devrilemiyormuş. Demokrasi falan da bir yere kadarmış. E çoğunluk halk da cahil olduğu için azınlıktaki vatandaşın istediği parti yarışı kazanamıyormuş.
İşte bu yüzden sokakta zorbalıkla, sabotajla, terörle iktidarı almak meşru imiş. Bu tezler liseli çocukların çıkardığı sol dergilerde falan yer alsa gülüp geçeceğiz en fazla. Zira iktidarın meşruiyeti tartışmasında demokratik kaygılar gütmeyen "devrimciler" için ortada garip bir durum yok. Zoru bir yöntem olarak kabul eden hatta iktidarı alınca da eski sınıfları tasfiye etmek için terörü yasallaştırmaktan bahseden Lenin'in seküler müritleri onlar. Ama yok arkadaş iç savaş naraları atanlar memleketin beyazları, Atilla Yayla kızacak ama kendilerine "liberal" diyen koca koca adamları, kadınları... Kimler kimler yok aralarında.
Hadi, ömrü boyunca memleketteki tek bir muhtırayı ve darbeyi atlamadan desteklemiş Hasan Cemal'i geçelim. Olmazsa yine bir kitap yazar, günah çıkartır yeni dönemde de pirüpak demokrat olarak devam ederim diye düşünüyordur kesin. Diğeri, Avrupa'da ve ABD'de demokrasiyi anlatmadığı tek kent bırakmamış Cengiz Çandar.
Yıllarca bizlere Avrupa'daki bebek ölüm oranlarını verip demokrasi standartlarından dem vuran hem profesör hem doktor Mehmet Altan. Çok değil birkaç yıl önce "Cemaatle hükümet kavga etse, elbette seçilmişlerin yanında yer alırım" yazılarının mürekkebi kurumadan paralellerle iç savaş cephesine koşan capitano Ahmet Altan.