TÜRKIYE'de çocuk olmak görünüşte harika.
Pek sever bu ülke çocuklarını.
Burada çocuk hayatın merkezidir.
Burası çocuklarına özel bayram ilan eden tek ülkedir.
"Çocuk yap. 3 çocuk yap. 5 çocuk yap" telkinlerinin son bulmadığı
yerdir.
Sokakta el âlemin çocuğundan yanak alıverenlerin memleketidir.
Yüzeyde ve epey yüzeysel şekilde pek sever bu ülkenin insanı
çocukları.
*
Çocuk sevgimiz de riya sarmalına dolanmış vaziyette.
Bu nasıl çocuk sevgisiyse...
Sefaletten, yoksulluktan, acıdan, hastalıktan ve ölümden başını
kaldıramayan çocuklarla dolu memleket.
Sokakta dilenirken, mendil satarken yanaştığında, trafikte arabaya
yapışıp camları silmeye kalktığında küfürlerle kovulan çocuklarla
dolu memleket.
"Belediye toplasın bunları" diye serzenişte bulunanların çocuk
sevgisi ne kadar olursa, bizimki de o kadar işte.
*
Yılda 14 bin çocuğu hâkim karşısına çıkaranların ülkesi
burası.
Çocukları ağır ceza mahkemelerinde yargılayanların...
Yılda 120 bin çocuğu adalet sistemiyle tanıştıranların...
Cezaevlerini çocuklarla tıka basa dolduranların ülkesi burası.
Çocuklar bu ülkenin cezaevlerinde tecavüze uğruyor, dayak yiyor,
kelepçeleniyor, mavi odalara kapatılıyor, tecrit ediliyor, ceza
niyetine aç susuz bırakılıyor.
Bu ülkede cezaevinden çıkan çocukların 5'te birinin gidecek bir evi
bile yok, yarısından fazlası bir şekilde gerisin geri cezaevini
boyluyor.
Bu ülke çocuklarını topluma kazandıracak kadar bile sevmiyor.