Türkiye’de ve aslına bakarsanız pek çok ülkede muhalefetin kendine biçtiği görev genellikle iktidarın yaptığını eleştirmektir. Eleştiri yapılanın niteliğinden ve içeriğinden bağımsızdır. İktidar ne yapıyorsa eleştirilmeli mantığına dayanır. Önerdikleri çözümler de kendileri iktidarda olsa uygulamaya koymayacakları mahiyettedir.
Bu nedenle siyaset sahnesindeki çok geniş bir alan iktidara terk edilir. Ekonomiden dış politikaya seçmen gözünü iktidara diker, ancak bariz bir başarısızlık halinde muhalefetin iktidar şansı oluşur. Bir de siyaset aidiyetler üstünden yapılıyorsa, iktidar baskın toplumsal kırılmanın daha ağırlıklı tarafında duruyorsa, muhalefetin hep muhalif kalma olasılığı güçlenir.
Ama şimdi bu Türkiye’de değişiyor. Ana muhalefet partisi bir süre önce kendini aşıp başörtüsü korkusundan kurtuldu, ardından da mütedeyyin kesimlere açıldı. Lider değişikliğini takiben de diyalog kanallarını açtı. Özgür Özel iktidar bloğunun iki ayağıyla da görüştü. Ardından da bir gazeteye yaptığı açıklamayla dış politikaya sahip çıktığını anlattı.
Cumhurbaşkanı Erdoğan ile yaptığı görüşmede yurt dışı temaslarına ilişkin dosya sunduğunu, görüşmelere gitmeden önce...