Fikir hürriyeti mi hayat hürriyeti mi? Soru bu. Veya soru bu mu? Anlaşılan iddia bu ki işleri fikir üretmek, ülkenin önünü açmak için düşünce sunmak olması gerekenler PKK avukatlığına savunmuş ve bildiri çıkartmışlardı. Hatırlayınız. Fikir hürriyeti hiç şüphesiz önemli bir şey. İnsanın dilediğini, daha doğrusu düşündüğünü dilediği gibi ifade edebilmesi hakkı mühim. Bunu da bu ülkede onyıllarca fikir hürriyetini yasaklayanların önüne çıkan bir halk iradesi vurguladı da öylece insanlar ben kürtüm veya kürtçe biliyorum diyebildi. Sokakta konuşabildi, çocuğuyla ana dilinde anlaşabildi. Büyükanıt paşanın kendini türkçe ifade edemediği için meramını kürtçe dile getiren yaşlı kadını azarladığı bir Türkiye yok artık. Ama ne var? Fikir hürriyetini istismar edip hayat hürriyetine tecavüz eden bir PKK terörü var. Ve onlara aristokratik, batıcı ama çoğu kez batılı değil, süslü jargonlarıyla destek çıkan sözde bilim insanları var.
“Sözde” burada iki problematiğe işaret ediyor. Akademisyen bilgi üretimi ile uğraşacakken makineli tüfekli dağ eşkıyasına soyunuyor. Bu birinci sorun. Entelektüel değil, bilgilendirici değil, ufuk açıcı hiç değil. Ama bence daha da önemlisi ikinci problem. O da kendini akademisyen addeden birinin en yapmaması gereken şeyi yapması ve objektif olamaması, kalmaması, çifte standarı koşarak benimsemiş olması.