Suriyeli göçmenlerin Türkiye’de hangi statüde kalacakları Avrupa’yı rahatsız etti. Kendilerinde müdahale hakkını gören mesela İngilizler itirazlarını yükselttiler. Geriye doğru birkaç adım atalım ve düşünelim: Öncelikle Suriye meselesinin bu hale gelmesinde yani Esad’ın kendi halkını hunharca, insanlık dışı bir dizi yola başvurarak yok etmesinde baş müsebbib, konuyu kendi çıkarları için araçsallaştıran Batı ülkeleri değil miydi...evet. Konu kimi zaman hasır altı edildi, kimi zaman Arap baharının rüzgarında boğuldu, Suriyeliler öldü, öldürüldü, boğuldu, kıyıya vurdu ama Batı bir türlü vicdana gelemedi. Ta ki, sınırları aşa aşa, bata çıka dikenli telli duvarlarına çıkana kadar. Orada “çelme takmalar” işe yaramaz oldu işte. Paris’in göbeğinde Londra’nın banliyösünde Avrupa’nın merkezinde bombalar patladı, intihar saldırıları Avrupa’yı kana buladı. Bu sefer durumun ciddiyetini daha doğrusu artık kendilerine dokunacak bir yılanın varlığını kabul eden Batı “o zaman ancak Suriyelilerin en-lerini alırız” dediler. En-ler. En çalışkan, en zengin, en itibarlı, en paralı, en tahsilli, en kalifiye, en Avrupai, en batılı, en en en’ler. Kiraz topluyorlar sanki. Kavun karpuz seçiyorlar adeta.
Sonraki aşamada yeni bir aşamaya geldi Avrupa. Bu böyle olmayacaktı. Bitmeyecekti. En-leri toplamakla sorun çözülmeyecekti. Kapıya dayanan Suriyeli tükenmeyecekti. “Bunlar” geri gönderilmeliydi. Nereye? Neresi olursa olsun ama Avrupa olmamalıydı. Türkiye muhacirine kucak açan ensar olacaktı. Hiç de öyle Avrupa gibi burun kıvırmadan. Nazlanmadan. Severek isteyerek. İnsanlık adına. Allah aşkına. Peygamber sünnetinin hatırına. Bu da tamam. Burada da bir sorun yok değil mi. Avrupa rahat bir nefes aldı, Türkiye gönüllü muhacirlerini bağrına bastı.