Öyle bir dünya yok zaten; ne yaşarsan, kendi içinde
yaşarsın.
Kapıyı açar eve girersin, ama sır kapının kilidindedir.
Cenaze evine giden çok olur, herkes kendi ölüsüne ağlar.
Kiminin vatanı Türkiye'dir. Kimi dünyaya sığmaz...
Dünya vatandaşı olmak güzeldir; ancak, pasaportu yoktur.
Ortadoğu'da çözüm için “Deus ex machina” lazım. Ah Euripides,
ah!
Sorduğunuz sorunun cevabının âlâsını zaten biliyorsanız, soru değil
ciddi sorgulamadır o.
“Saadet Asrı,” "Lâle Devri" değildi.
Kassandra sussa da konuşsa da, sıra Agamemnon'da.
Ne kadar Batı'dan rüzgâr alsak, o kadar Doğu'ya savrulur
yelkenimiz.
“Şapka” devrimini en iyi kelimelerle yaşadık: Âlâ.
Kimi meşrebe takılır, kimi şarabı içer.
"Nasılsanız, öyle yönetilirsiniz!" Amenna.
Diğeri de geçerli: nasıl yönetilirseniz, öyle olursunuz!
İsrafa karşıyız: bizde ezber bozanlar, bozulan parçalarla yeni
ezberlerin heykelini diker.
Türkler Kutsal Roma'yı bitirdi; İngiliz İmparatorluğu da Osmanlı
Devletini.
İngiliz İmparatorluğunun kutsalı yoktu; Rabbena, hep bana!
Osmanlı Devlet-i Âli idi; İngiliz Büyük Britanya.
Hobbes Leviathan'da Büyük Britanya'yı “kutsal” görmek ve
göstermek istedi: Roma mirası.
Hakkın batıla karıştırılarak ifade edilmesi, ifadenin tamamını
batıl yapar.
Sonbahardır adı: kimi baharını yaşar, kimi sonunu!
İster kayıp, ister kazanç olarak görün; devlet destekli Kemalizm
bitti, ama milletin sahiplendiği Atatürkçülük dimdik ayakta.
Ortadoğu'da hepsi var: yılan, tilki, karadul, angut, kartal ve
sırtlan; Kimi havada sürünür, kimi yerde.
“Gölge et, başka ihsan etmemem” bölgenin en büyük gerçeklik
stratejisi.
Demokrasi dediğin bir kaç parti, bir kaç lider; onu isteyen
sahiplensin, bize liyakat lazım.
Ortadoğu'da her ülkede demokrasi var aslında; sadece, “demos”u
egemenlerin "kratosu" tayin eder.
Devlet yapımızın gereği sanırım; eline ne alırsa, kendine
benzetiyor.
Sonunda el elde baş başta kalıyor.
Ortadoğu'da her hürriyet bir esaret tarzında ortaya çıkar.
Oryantalistlerden şikâyet ederiz, ama oryantalden öteye gitmez
çabamız.
Hemşericilik en yaygın mikro-şovenizmdir ülkemizde.
Millet olma sürecini baltalayan ön berbat olgu memleket ve Memleket
algısıdır.
“Memleket”deyince, Nazım Hikmet Türkiye'yi anlardı. Bizimki doğduğu
yerde kalıyor.
Yıllarca birbirimizi Moskova'ya, İran'a filan gönderdik. New
York'ta buluştuk artık.
Obama'nın yüzüğündeki yazıyı, beysbol sopasındaki markayı en
İngilizler okudu.
Osmanlı devlet nişanı evvela tuğraydı; sonraki İngiliz tasarımı
arma, Osmanlı'nın bitiş nişanesi oldu.
Bir hilâlin yükü yeterince ağır. Ya üçü birden?
Alem çökünce, üstümüze çöktü âlem.
Ebu Hureyre'nin kedileri Schrödingerin'kinden farklıydı.
İngiliz'ceyi bir söksek, mesele tamam; Lawrence kendi dilinden
anlamak lazım.
Osmanlının İngiliz'ce sıkıntısı vahim oldu: gördüğü İngiliz'cenin
okuduğunda farklı idi.
İngiliz'cenin Mevlana'sı olur mu? Ya göründüğün gibi ol, ya
okunduğun gibi!
Dem'den Âdem olduk, ademedir yolculuk.
Varlık bir sürgün hali; sürgün içinde sürgün yaşarız.
Eyvallah!