Adamım gri bir gökyüzü altında parktaki banka oturmuş, okuduğu kitaptan arada bir başını kaldırarak küçük sorular soruyordu; Bu soruyu soğuk havada tek başına kıpırdamadan duran yapraklarını dökmüş ağaca mı soruyordu yoksa üstünden geçip giden bir saksağana mı, tam anlayamıyordum. “Başlangıçlar mı daha çoktur yoksa sonuçlar mı?” diyordu mesela. Sonra da bir cevap beklemeden başını yeniden okuduğu kitabın sayfalarına gömüyordu. “Yaşarken geriye mi daha çok bakarız ileriye mi? Ve bunların hangisinin daha iyi olduğunu nasıl ölçeriz?” “Dostluk, yalnızca iyi insanlar arasında olabilen bir şey midir? Öyleyse kötülerin bu etkin yayılmacılığını sadece sıkı örgütlenme ile mi izah edeceğiz? Ne bir cevap vardı koca parkta, ne bir ses. Adamımın soruları ve bu sorulara verilmeyen cevaplar, alanı ele geçirmiş gibiydi. Devam ediyordu adamım sorularına: “Olmuş olanla uğraşmak mı daha akıllıcadır, olacak olanla mı? Bu ikisinden biri mümkün müdür, ya da sadece olanı yorumlamaktan, olana üzülüp/sevinmekten ibaret midir her şey?” O sırada oradan geçen bir köpek sanki bu soruyu duyup anlamış da sersemlemiş gibi birden yere yattı ve filozof gözlerini adamıma dikip yumuşak bir bakışla onu dinlemeye başladı. Adamımsa köpeğin farkında değilmiş yahut bir köpeğin birden önünde yere yatıp onu dinlemeye başlaması çok olağan bir şeymiş gibi kitabını okumayı ve sorularını sormayı sürdürüyordu. Sorularının bazısı içinde bazısı dışındaydı. Dışındakilerden kimi soruları yakalayabiliyordum. “Niçin gerçeklerden filme, yaşamaktan izlemeye kaçıyor insan şehirde? Gerçeğin tadı mı azaldı, tahammül mü edilemiyor, yoksa filmler daha mı gerçek?” “Suriye’de bir baba ‘çocuğum açken öldü” dedi bir bombalamanın ardından.