Ne zaman İstanbul dışına çıksam bir ferahlık hissi bulduğumu düşünüyorum. Tamam, her yerde bir Süleymaniye ile Boğaziçi ile karşılaşmıyorum ama mesele bu değil. Şehirle taşrayı kültürel havası veya tarihî/coğrafî güzelliklerinden değil, daha çok gündelik hayat göstergeleri bakımından karşılaştırdığımda şehir sahadan her zaman mağlup ayrılıyor. İstanbul dışında zaman açık ara daha geniş ve bereketli. Sokaklardaki araç ve yaya trafiği başlı başına başka bir hafiflik sebebi. Beton ve binaların cesameti, taşrada henüz İstanbul kadar boğucu değil ama “ fırsat bulsak hemen yaparız” havası çok açık. Yemeklerin lezzeti İstanbul’a göre açık ara önde ve sahici. Çeşmeler akıyor. Yollarda gezenler bir yabancılar topluluğu değil, herkes sık sık selamlaşıp konuşuyor. Daha az telaş, daha yumuşak sesler, daha latif bir rüzgâr.