Küçük mutluluklar var mıdır? Mutluluğun küçüğü/büyüğü ölçülebiliyor mu? ‘Yalnızca sebzeler mutludur’ anlayışına bakarsanız mutluluk diye bir şeyin insan için varlığı da kuşkulu hâle gelmez mi? Peşinden koşmakla ele geçirilebilen şeyler arasında mutluluk da var mıdır? Yoksa sürekli kendisini aldığımızda mutlu olacağımızı söyleyerek her mecrada peşimizden koşan nesneler mi bizi ele geçirir? Hayatın anlam yüzölçümünü mutluluk mu daha çok genişletir, mutsuzluk mu? Her şey zihnimizin sınırları içinde olup biten yanılsamalı ve değişken içeriklerden mi ibaret yoksa? Diyelim ki kendi deyimin ve algınla çok mutlusun ama çevren mutsuz olduğunu söyleyenlerle dolu. Biraz gölgelenmez mi için? Bir bakıyorsun ki İsveç’te geçen yıl 12 sığınmacı çocuk intihar etmiş. Çocuk yahu! Çocuk ve intihar kelimeleri yan yana biraz tuhaf gelmiyor mu size de! Almanya ve daha başka Avrupa ülkelerinden sonra İtalya’da da sandıktan hükümet kuramama aritmetiği çıktı. Demokrasinin yol açtığı iktidarsızlık sorunu nereye kadar gidecek? O canım aptal! erik ağaçları çiçek açmaya başlamıştı ki kar gökten şöyle bir iniverdi şehrimize. Çiçekler, çocuklar kadar mutlu olmuş mudur bu âni karşılaşmadan, bilemiyoruz. Biri şöyle demişti fî tarihinde: “Hayat mors alfabesi gibi ilerler. Dertler ve acılar uzun çizgilerdir, sonra mutluluk bir nokta olarak belirir, sonra tekrar o uzun çizgi…” İzâfî şeyleri ölçemiyor, ölçseniz de ölçü biriminden emin olamıyorsunuz. İşte böyle kâh feryat, kâh gülüşmelerle geçip gidiyor ömrümüz. Bazı fotoğraflara bakınca kendinizden ne kadar uzaklaştığınızı görüp öylece kalakalıyorsunuz. Sonra nedir? Şehri en güzel gören noktalardan birine oturup kuşların yüksekliğinden, bir kuşla akıp giden Boğaz’a bakarken küçük bir salkımsaçak sevincin ellerinizde belirdiğini görüp şükrediyorsunuz.