Yemen’de her on dakikada bir ölen çocuk görüntülerine bakmak/bakmamak/bakamamak. . . Hangisini tercih ederseniz edin, sonuçta kör oluyorsunuz. Demek iletişim çok gelişti, al bakalım işte izle öyleyse; Varil bombaları altında parçalanmış Suriyeli çocuk görüntüsü mü, Myanmar’da anne-babasız kalmış çocuk sesleri mi, Doğu Türkistan’da kültürel yükleme adı altında her yaştan insana yapılan zulüm mü? Beğen! Bir çok kültürde her çocuğun bir umut olduğu anlayışından yola çıkılarak iyimser ufuk ihtiyacı canlı tutulmaya çalışılır. Ama dünyanın bu hâliyle, yani hem aralıksız çocuk ‘öldürerek’ hem de bunu seyrederek - ve hatta etmeyerek bile- bu nasıl mümkün olacak? Irak’a işgâl öncesi uygulanan ilaç ambargosu sebebiyle ölen çocukların gözlerini kim silebilir? Yemen’de öyle. O çocuklar hangi süflî ihtirasların, hesapların kurbanı olduklarını hiç bilmeden yok edildiler, ediliyorlar. Bir oyuncak şirketinin CEO’su “oyuncak silaha hayır” diyerek oyuncak mağazalarını uyarmış. İlk bakışta gayet mâkul bir öneri gibi duruyorsa da, bu mâkuliyet ‘realite’ni kaynayan kazanından yükselen buharların içinde beş saniye içinde kayboluveriyor. Bugün Cumartesi.