Her çocuğun fazlaca muhatap olduğu bir sorudur, “büyüyünce ne olacaksın?” sorusu. Çocuklar, yaşlarına, bulundukları çevreye, yaşadıkları kültüre ve zamanın popüler figürlerine göre verirler bu sorunun cevabını. Zihinlerindeki modelleri, gelecek için yapılan düşünsel yatırımları ve o kültürün popüler meslek algısını anlamakta çok işe yarar bu basit soru. Kıbrıs barış harekâtında daha çocuk olan bizim kuşak, askerlerimizin adaya çıkışı, kahramanlık hikâyelerini ve diplomatik mücadeleyi tüm canlılığı ile yaşadı. Evinde televizyon olmayanlar ise benim gibi babasıyla kahvehanede merakla izledi ordumuzun adaya çıkışını, dünya kamuoyunda verilen tepkileri, diplomatik çabalarımıza rağmen haklı mücadelemizde yalnız bırakılışımızı. İşte o dönemde çevremdeki çoğu arkadaşım asker ya da benim gibi sağlığının asker olmaya elverişli olmadığını bilenler diplomat olmak istiyordu. Çocukların o dönemin kahramanlarına özenmesi doğal ve sağlıklı bir süreç aslında. Çoğu arkadaşım asker, ben de diplomat olmadım fakat vatan savunmasının kutsallığı ve yapılması gereken fedakârlıklar, bizi yetiştiren anne babamız tarafından kazındı zihnimize. Popüler meslekler zaman içinde değişiyor. Değiştikçe de çocukların rol model aldıkları kişiler ve amaçladıkları meslekler değişiyor. Klasik mesleklerden popüler mesleklere hızla kayıyor çocuklar. Öğretmen, mühendis, hâkim, doktor, polis olmak pek gündeminde değil yeni nesil çocukların. Günümüz çocuklarında bu alanda iki önemli sorunla karşı karşıyayız maalesef. Bir grup çocuğun gelecekle ilgili hiçbir düşünce, kaygı ve planı yok. Tabii ki çocukların büyük hayaller ve planlar kurmasını beklemiyoruz, ancak hayalsiz ve idealsiz olmaları da çok iç açıcı bir durum değil. Çocuk hayal etmek demek. Bugün ve gelecekle ilgili. Hayallerine ulaşamasalar dahi onun verdiği motivasyon ve enerji çok değerli. Hayalsiz ve idealsiz çocukların yaşadığı bir toplumun geleceği de olamaz. Diğer bir grup çocuk ise popüler kültürün ezici baskısı altında kısa yoldan m...