Yıllardır toplumun duymaktan ve görmekten kaçtığı konuların başında gelir çocukların cinsel istismarı. Çünkü olayı duymak, bu konuda bir haber okumak ya da izlemek dahi, fazlasıyla canını acıtır insanın. Ama ne yazık ki, bu yok sayma davranışı, istismara uğramış çocukların seslerinin duyulmamasına ve daha da acı veren, taciz eden kişinin ifşa edilememesine neden olmuştur. Caydırıcı cezaların olmaması, eylemin tekrarlanmasını sağlamakta ve genel anlamda çocuklara yönelik her türlü cinsel istismar olayı oranı tüm dünyada artmaktadır.
Bu konudaki büyük vebal ise, 1900 yılların başlarında ortaya atılan teoriye inanıp çocukluk çağındaki cinsel travmaların kişilerin uydurdukları gerçek dışı algılar olduğunu söyleyen bir kısım psikolog ve psikiyatristlerindir. Çocukluk çağında cinsel tacizlerin sıklığı ve kişide oluşturdukları ruhsal hasarlar ancak son 30-40 yılda bilim adamlarının ilgisini çekmeye başladı. Klinikte ve toplumda yapılan birçok araştırma sonucu cinsel taciz oranlarının tahmin edilen ve beklenenden çok daha fazla olduğu görüldü. Çocukluk çağı travmaların etkileri konusunda doğru ve objektif bakmayı başaran bilim adamlarının sesi daha fazla çıkar oldu. Şu an konunun uzmanları, çocuklara yönelik bu saldırının engellenmesi ve travma kurbanı çocukların tedavisi konusunda yoğun çaba sarf etmekteler.
Uzun süre bu olayların su yüzüne çıkmasını ve bilinmesini engelleyen en önemli faktörlerden biri de çocuğun korkutulması nedeniyle kendisine yönelik tacizi anlatmamasıdır. Özellikle sürekli devam eden cinsel tacizlerde saldırgan çocuğa olayı başkalarına anlatmama konusunda yoğun baskı yapar. Cinsel istismar sırasında çocuğun fiziksel şiddete maruz kalması da sık rastlana bir olaydır. Fizikse...