Türkiye, hem içeriden hem de dışarıdan hem de birbiri ile çatışan grupların çifte ateş altına aldığı pozisyonda hiç kalmamıştı.
PKK’nın veya bazı örgütlerin zaman zaman yükselip sönen tek yönlü terör olayı ile karşılaşır, bunları, iç operasyonlar veya “sıcak takip” adı altında Bağdat hükümeti ile yaptığı anlaşma kapsamında sınırın öte yanına geçerek vurup geri dönerdi.
Türkiye ilk kez alışık olmadığı, asimetrik olduğu kadar birbiri ile de çatışma halinde olan PKK ve IŞİD’in iç, dış ve çapraz tehdidi ile yüz yüze.
PKK içeride eylemini yaparken, dışarıdan tehdidini sürdürüyor, gerektiğinde sınırın öte yanına kaçıyor.
Benzer durum IŞİD için de geçerli.
Reyhanlı, Diyarbakır, Suruç eyleminde görüldüğü gibi IŞİD, içeride eylemini yaparken, dün Kilis’te karşılaşıldığı gibi sınırın öte yanından da saldırıda bulunabiliyor.
PKK’NIN AÇMAZI
Oysa Türkiye 5 yıldır demokratik açılım süreci, ardından çözüm süreci ile PKK tehdidini savuşturmayı başarmıştı.
Uluslararası koalisyon ile birlikte olmasına karşın, sanki onunla değilmişcesine uyguladığı politika sayesinde de sınırının öte yanındaki yangının kendisine taşınmasını engellemişti.
Ancak gelinen nokta her iki politikanın da sürdürülmesini olanaklı kılmıyor, son yaşananlar da bunun bir yansıması olarak karşımızda bulunuyor.
Çünkü her iki örgütün de içine düştüğü açmaz Türkiye’yi sıkıntıya sokuyor.
PKK açısından ele alırsak...
Kürt siyasal hareketinin bileşenlerinden biri olarak gördüğü HDP’nin parlamentodaki ve yerel yönetimlerdeki ağırlığını hiçe sayarak silaha yeniden sarıldı.
Bunu ister HDP’nin kendisinin önüne geçip karar alma sürecinde tek etken olmaya başlamasından doğan kaygı, ister bölgenin en eski silahlı örgütü olmasına karşın dünyayı iyi okuyamaması olarak değerlendirin.
Sonuçta PKK, HDP siyasetinin önüne geçti ve onu da aşağı çekecek adımı attı; bu politikası bir süre sonra bir diğer bileşen PYD’yi de zora sokacak.