DİYARBAKIR
“Malan bar kir lele... Çüne waran le... Dine le dine le dinara mın...”
Yıllar önce Dersim’den göçün türküsüdür “Evleri Taşıdılar”...
“Uzak diyarlara gittiler” diye devam eder...
En acı bölümü de “Etimizi yediler yılanlar, fareler” nakaratının söylendiği kıtadır.
Oysa “Deli kız” dediği kadını içindir bu türkünün dizeleri...
Diyarbakır’ın Ali Paşa semtinde, hendeklere döşenen mayınların patlaması sonrası yıkılan evlerinden kalma eşyalarını taşıyanları görünce, bir arkadaşım anımsattı türküyü.
Ali Paşa’nın ne güzel bağları, ne buz gibi çağlayan suları, ne de güzel kızları kalmıştı.
Çamur deryası, barut kokusu, silah sesleri arasında, sadece evini taşıyan, göç edenleri vardı...
Böyle bir ortamda kimsenin de lorke oynayacak hali yoktu.
1 ay önce aynı sokaklarda gezmiştim.
O tarihte, silah sesi daha yoğun, sokaklar ıssız ve soğuktu...
Bugün ise silah sesi daha az, ancak göç eden, beddua okuyan, tepki koyan daha çok.
Eğer bir süre daha devam ederse v aracağı yer çok daha sıkıntılı...
Uçakta sohbet ettiğim devlet büyükleri, siyaset temsilcileri de durumun farkında.
“Bu kadar uzamamalıydı, mesele uluslararası arenaya yayılmamalıydı” diye başladı söze devlet büyüğü...