Eski takvimle 31 Mart, yeni takvimle 13 Nisan 1908 sabahı kahvaltısını bitirip Aksaray'daki evinden, Babıali'deki Tanin Gazetesi'ndeki işyerine gitmek için hazırlanan Hüseyin Cahit'e, akşamdan başlayan hadiselerden korkan karısı tedirginlikle, "Bugün sokağa çıkma," deyince, "Böyle bir günde en tehlikeli yer insanın kendi evidir. Bana bir fenalık yapmak isteyen önce buraya gelir, sen merak etme, ben ihtiyatlı olurum," diyerek onu yatıştırır ve dışarı çıkar. Gergin bir hava esiyordu dışarıda. Gelmekte olan bir felaketin kokusu erguvan ve akasya kokularını bastırmıştı bu bahar gününde. İki tanıdığa rastlar. Onu Laleli yokuşunun dibinde durdururlar, "Gitme o tarafa, her yeri yakıp yıkıyorlar, insanları ağaçlara asıyorlar," derler. O da yönünü değiştirir, Unkapanı köprüsüne yönelir, Beyoğlu'na çıkar.