Yıldız sırtlarından Ihlamur’a doğru saldım kendimi. “Barış Parkı”nın içindeki Cemevin’de cem olmuş kalabalığın yanından geçerek, merdivenlerin üzerinde, şezlonglara benzer oturaklara uzanmış, içlerinden sadece kitap okuyan bir kişiye rastlayarak, eğer herkes baktığı telefonunda bir şeyler okuyorsa hepimiz birer allemeyiz fikriyle kafamı fazlaca meşgul ederek bir anda kendimi Ihlamur Kasrı’nın yüksek duvarlarının dibinde buldum.
Buraya her yolum düştüğünde aynı hikayeler gelir aklıma.
Şair Lamartine’i hatırlarım, av hikayeleri üşüşür kafama…. Bir de Orhan Pamuk’un “Masumiyet Müzesi”ne ilham verdiği için bu kasra hasseten minnet duyarım.
Kasrı’ın bahçesi cıvıl cıvıl… Ağaç dallarının arasından sızan güneş ışıkları çimlere uzanmış, öbek öbek insanları belli ki çok memnun etmiş, herkes mutlu görünüyor. Kasrın kapısında durup bir süre baktım içeri. Görkemli kasra, bahçede açan güllere, bakımlı çiçeklere derken sanki bir rüyanın içine girdim…
1849-1855 yılları arasında Ermeni Mimar Nikogos Balyan inşa etmiş bu kasır. Sultan Abdülmecit yaptırmış ona. Padişahlar buradaki ahşap bağ evini çok beğenirlermiş. Arada bir gelir, kafalarını dinlerlermiş. Bir avlaktır burası. Her gelişinde padişahlar burada dinlenir, bu güzel kokulu ağaçlar altında kahve içip soluk alırlarmış. Bazı misafirlerini de burada kabul ederlermiş. Büyük Fransız şairi, seyyah Alphonse deLamartine de yolu buraya düşen yazarlardan birisi.